Դեռևս մանկության տարիներին Մհերը շատ դժվարություններ է տեսել: Նրա անչափ ճնշում էր մարդկանց անտարբերությունը իր նկատմամբ. «...մեկին սիրում էին, ինձ չէին սիրում, հարևանի երեխային գրկում, փաղաքշում էին ՝   «ին՜չ լավ բալիկ է»,- ասում էին, բայց ինձ չէին ասում»: 

Մհերը տխրությամբ էր հիշում մանկապարտեզում ունեցած  մի միջադեպ, որ ծանր հետք է թողել իլ ամբողջ հետագա կյանքի վրա: Մհերը իր մանկապարտեզի միակ տիկնիկն ունեցող աղջկան թախանձանգին խնդրել էր, որ մի րոպեով իրեն տա տիկնիկը, քանի որ նա երբեք խաղալիք չէր ունեցել և ուզում էր մի պահ իր երազած խաղալիքը իր ձեռքում պահել: Տիկնիկը հաստ ոտքերով, հյուսած ծամերով փոքրիկ աղջկա էր նման՝ կավից պատրաստված: Վերցնելով խաղալիքը՝ Մհերը անզգուշորեն վայր է գցում և փշուր-փշուր անում խաղալիքը: Աղջիկը  սկսեց լաց լինել, դաստիարակչուհին երկար ժամանակ չէր կարողանում նրան հանգստացնել: Բոլորը  նախատում էին նրան, իսկ Մհերը անզորությունից լաց էր լինում:
Նա չհասցրեց մանկություն ունենալ, չհասցրեց խաղալիք ունենալ: Երևի դա էր պատճառը, որ հասուն տարիքում նա դեռ երեխա էր, մեծ երեխա...